Ben güçsüzleştirilmişim. Ben her gün uykuda düşlerimde bile ezilmekteyim. Günlük yaşamımı evimde bile kontrol etme olanakları ve olasılıkları elimden alınmış… Ben Ankara Üniversitesi İletişim Fakültesine geliyorum. Gelirken yolda bin bir tür zehirle ciğerlerim doluyor. İçeri giriyorum: Kıraathanede miyim? Okul pazar günü bile hala nikotin kokuyor. Koridorlar dumanlı dumanlı kafalar gibi…

Ben 21. yüzyılın özgür insanıyım!

Ben sigara içtiğim günleri düşünüyorum:
Kimdim ben? Neydim?

Kendimden nefret mi ediyordum farkında olmadan?
Farkında olmadan kendimden intikam mı alıyordum?

Kendimi öldürme istemimin nedeni neydi?

Sigaradan aldığım zevk, sadece nikotinlenmiş vücudun nikotin gereksinimden miydi, yoksa başka alamadığım zevkleri böylece telafi mi ediyordum?

Sigara güçsüzlüğümde benim için parmaklarım arasında döndürebildiğim, dudaklarımda tutabildiğim ve çektiğim nefesle kontrol ettiğim bir güç kaynağım mıydı? Sigara dudaklarda bir fallic sembolü müydü ve bir tür yapamamayı ve tabuyu bu türle mi gideriyordum?

Köleliğimde elde edemediğim statüyü ve ezmeyi sigara markasından geçerek mi elde ediyordum?

Sigaranın bana ve çevreme öldürücü zararlarını bildiğim halde neden içmeye devam ediyordum: Sadece kuru kuruya nikotin bağımlılığı mı yoksa azgelişmişliğin gelişmişlikle kendini özdeştirme arayışları ve güçsüzlüğün intikamcı güç ifadesi ve yukarıda sorguladıklarım mı?