Devletin, hükümeti dahil, bütün
organlarının ön amacı mülkiyetin korunmasıdır (Locke, 1690; Smith 1776).
Kapitalist anlayışın dedesi Adam Smith'in (1776) de belirttiği gibi
"devletin varlığı mülkiyetin varlığına bağlıdır. Devlet, zenginliği
teminat altına almak ve yoksullara karşı korumak için vardır (Kalra, 1995).
Devletin kurumlarının halkla siyasal ilişkisi, kapitalist sömürüye yataklık ve
ortaklık yanında, "kuzgun leşe, devlet başa" ata sözüyle
özetlenebilir. Kamu politikaları ve bu politikaların çeşitli kurumlarca
yürütülüşü devlet baskısı ve terörünün, siyasal oy cambazlığının, ekonomik talanın
damgalarını taşır. Özlüce, devlet halk
değildir, ne halk tarafından ne de halk içindir. Halkın üstünde ve halkın genel
çıkarlarına rağmendir.
Toplumdaki çıkar çatışmaları ve çıkar
gerçekleşmeleri (egemenlik ve mücadeleleri), ekonomik ilişkiler yanında, (a) devlet
üzerinde ve (b) devletten geçerek yapılır. Devlet organlarının (adalet, yasal
ve yürütme organlarının) kararları, seçimlerin toplumu temsil adına yapıldığı
gibi, toplum adına yapılır. Aslında ne seçimler ne de devlet örgütlerinin
kararları ve uygulamaları toplumun genel çıkarınadır ve herkesin faydasınadır.
Devlet, kararları, politikaları ve uygulamalarıyla toplumun belli bölümlerinin
çıkarlarının diğerlerine karşı korunmasını sağlar. Devlet, bu nedenle,
egemenliğin temsilcisi ve tarih boyu önemli bir rekabet ve mücadele alanı
olmuştur.
Devletin her kurumu kendi örgütsel
faaliyetleriyle kendilerini oluşturan yapıyı meşrulaştıran günlük üretim
yaparlar. Devletin sistem tutuma, sürdürme ve geliştirmeyi “barışçıl” bilinç
yönetimi yoluyla sağladığı önde gelen üç ana örgütlü faaliyet yapısı vardır:
·
eğitim
sistemi
·
seçimler
ve demokrasi oyunuyla gelen temsilcilik sistemi
·
kamu
iletişim sistemi.
Bunlara ek olarak, devlet yoluyla sistem koruma, parlamenter
sistemdeki yasal yapıya eklenen baskı güçleriyle (mahkemeler, hapishaneler,
polis ve ordu) ile gerçekleştirilir.